Bolesława Maria Lament, która przyszła na świat 3 lipca 1862 roku w Łowiczu, a zmarła 29 stycznia 1946 roku w Białymstoku, była postacią znaczącą w historii polskiego Kościoła katolickiego.
Była zakonnicą i założycielką Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, co czyni ją osobą niezwykle ważną w dziedzinie działalności misyjnej.
W swojej posłudze Bolesława Lament zyskała uznanie, a Kościół katolicki wyniósł ją na ołtarze, uznając ją za błogosławioną.
Życiorys
Bolesława Lament urodziła się 3 lipca 1862 roku w Łowiczu, w rodzinie, która trudniła się rzemiosłem. Była pierwszym z ośmiorga dzieci Marcina Lament oraz Łucji z domu Cyganowskiej. W młodości uczęszczała do progimnazjum, gdzie uczyła się w języku rosyjskim, a swoje nauki ukończyła z wyróżnieniem, zdobywając złoty medal. Spełniając oczekiwania rodziców, zdobyła kwalifikacje krawieckie w Warszawie, a następnie założyła własny zakład krawiecki w Łowiczu, co pokazuje jej zdolności organizacyjne oraz przedsiębiorczość.
W wieku 22 lat Bolesława zdecydowała się na wstąpienie do Zgromadzenia Rodziny Maryi, które działając w ukryciu, przyjmowało zakonnice bezhabitowe. Była to praca pełna poświęcenia i zaangażowania, a swoje umiejętności wykorzystywała jako wychowawczyni oraz nauczycielka w różnych placówkach zgromadzenia, m.in. w Warszawie, Sankt Petersburgu, Odessie, Iłukszcie oraz Symferopolu na Krymie. Jednak przed złożeniem profesji wieczystej, za namową swojego spowiednika, wróciła do rodzinnego Łowicza.
Po śmierci ojca Bolesława wraz z całą rodziną przeniosła się do Warszawy, gdzie z entuzjazmem zaangażowała się w działalność społeczną. Objęła kierownictwo nad domem noclegowym na Pradze, troszcząc się zarówno o materialne wsparcie dla osób bezdomnych, jak i o ich duchowy rozwój. Jej celem było nie tylko zapewnienie podstawowych potrzeb życiowych, ale także ich moralne wsparcie.
W warszawskim okresie swojego życia Bolesława intensywnie rozwijała swoje życie duchowe, korzystając z nauk o. Honorata Koźmińskiego. W 1903 roku udała się pod jego kierunkiem na Białoruś do Mohylewa nad Dnieprem. Tam, w 1905 roku, zainicjowała powstanie Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, które miało na celu wspieranie ekumenikalnych działań oraz umacnianie katolików w ich wierze.
W 1907 roku Bolesława przeniosła się z całą wspólnotą do Petersburga, gdzie rozpoczęła szeroką działalność oświatowo-wychowawczą. Skupiała się szczególnie na młodzieży, pragnąc uchronić ją przed zagrożeniem utraty tożsamości narodowej oraz wiary. Już w 1913 roku jej wizja rozwoju zgromadzenia zaowocowała otwarciem internatu dla dziewcząt w Wyborgu, w Finlandii.
Rewolucja październikowa w 1917 roku przyniosła wiele trudności, przez co Bolesława została zmuszona do opuszczenia Petersburga i powrotu do Polski w 1921 roku. Po krótkim okresie kierowania pracą sióstr na Wołyniu, w 1922 roku zainicjowała powstanie nowego domu w Chełmnie na Pomorzu.
W latach 1925–1935 pełniła funkcję w klasztorze w Ratowie koło Radzanowa. W 1935 roku, ze względu na podeszły wiek, zrezygnowała z obowiązków przełożonej generalnej. W wyniku decyzji nowej przełożonej, Bolesława została przeniesiona do Białegostoku, gdzie w ciągu czterech lat otworzyła dwa przedszkola oraz szkołę zawodową, a także gimnazjum. To właśnie dzięki jej inicjatywie siostry rozpoczęły pracę w dwóch internatach oraz domu noclegowym dla potrzebujących.
Na mocy trudnych okoliczności II wojny światowej, działalność Zgromadzenia znacznie ucierpiała z powodu likwidacji placówek. Mimo to, jako przełożona, Bolesława dostosowywała formy pracy do zmieniającej się rzeczywistości. Przeznaczyła jeden z domów w Białymstoku dla dzieci pozbawionych dachu nad głową, a także zorganizowała tajną polską szkołę dla dzieci, prowadząc zajęcia pod pretekstem przygotowania do spowiedzi i Komunii Świętej.
W 1941 roku Bolesława doświadczyła paraliżu, a jej życie zakończyło się 29 stycznia 1946 roku w Białymstoku, gdy miała 84 lata. Po swojej śmierci, jej ciało przewieziono do klasztoru w Ratowie, gdzie złożono je w krypcie pod kościołem św. Antoniego.
Osobny artykuł: Sanktuarium bł. Bolesławy Lament w Białymstoku.
Proces beatyfikacji
Beatyfikacja Bolesławy Lament to wydarzenie o dużym znaczeniu religijnym, które miało miejsce na przełomie lat 70. i 90. XX wieku. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1973 roku i trwał aż do 1991 roku. Najważniejszym momentem w tym czasie był dzień 5 czerwca 1991 roku, kiedy to papież Jan Paweł II podczas swojej IV Pielgrzymki do Polski dokonał beatyfikacji Bolesławy Lament w Białymstoku.
Po tej ceremonii, w październiku 1991 roku, relikwie nowo błogosławionej zostały uroczyście przeniesione z Ratowa do jej nowego sanktuarium, które zostało wybudowane w Białymstoku przy ul. Stołecznej 5. To wydarzenie miało na celu nie tylko upamiętnienie matki Bolesławy, ale również zachowanie jej dziedzictwa i kontynuację jej misji wśród wiernych.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Stefan Wysocki (duchowny) | Zbigniew Skiełczyński | Wojciech Osial | Andrzej PrzybylskiOceń: Bolesława Lament