Jan Gumiński

---

Życiorys

Jan Gumiński, urodzony 3 czerwca 1888 roku w Łowiczu, miasto powiatowe ówczesnej guberni warszawskiej, był synem Karola. Wkrótce po zakończeniu I wojny światowej, przyjął służbę w Wojsku Polskim, występując z szeregów byłej armii generała Hallera. Już w 1921 roku wykonywał obowiązki w 13 Pułku Piechoty z siedzibą w Pułtusku.

Począwszy od 3 maja 1922 roku, jego stopień został zweryfikowany na kapitana, ze starszeństwem ustanowionym na 1 czerwca 1919 roku, notując 1173. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Nadal był związany z 13 pułkiem, aż do przeniesienia do 37 Pułku Piechoty w Kutnie. W maju 1925 roku z kolei, przydzielono go z 37 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Kutnie na stanowisko oficera instrukcyjnego.

W marcu 1926 roku, Gumiński powrócił do swojego macierzystego pułku, gdzie objął funkcję oficera Przysposobienia Wojskowego. W kwietniu 1928 roku został przeniesiony z 37 pp do kadry oficerów piechoty, co wiązało się z przeniesieniem służbowym do PKU Kutno na cztery miesiące, gdzie odbył praktykę poborową. W listopadzie tego samego roku, jego kariera skierowała go do PKU Kalisz, gdzie piastował stanowisko kierownika II referatu poborowego.

W ciągu swojej drogi zawodowej, we wrześniu 1930 roku awansował na kierownika I referatu administracji rezerw oraz zastępcy komendanta. Po latach służby wojskowej, z dniem 30 czerwca 1934 roku, Jan Gumiński przeszedł w stan spoczynku.

Ordery i odznaczenia

Jan Gumiński, jako postać wyróżniająca się w historii, został uhonorowany szeregiem odznaczeń, które są dowodem jego zaangażowania i wartości w służbie niepodległości.

• Krzyż Niepodległości – przyznany 16 września 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych – uhonorowany czterokrotnie,
• Srebrny Krzyż Zasługi – nadany w 1938 roku „za całokształt zasług w służbie wojskowej”,
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych,
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – przyznany 6 sierpnia 1929 roku.

---

Oceń: Jan Gumiński

---