Julian Łagowski

---

Życiorys

Julian Łagowski, urodzony i wychowany w Kijowie, rozpoczął swoją edukację gimnazjalną, która uformowała jego późniejszą karierę. W 1919 roku po powrocie do Polski został uczniem Państwowego Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie, gdzie uczył się od 1919 do 1926 roku. W czasie swoich lat szkolnych, Łagowski zaangażował się w działalność sportową, współtworząc Klub Sportowy „Mazur” w Radzyminie oraz pełniąc funkcję kapitana drużyny piłkarskiej.

Po ukończeniu matury w 1926 roku, podjął kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty, który był kontynuowany w latach 1926-1927. Następnie, do 1929 roku, odbył kurs obserwatorów w Szkole Podchorążych Lotnictwa. 15 sierpnia 1929 roku, Łagowski został awansowany na podporucznika lotnictwa, co otworzyło przed nim nowe możliwości w ramach 6 pułku lotniczego, gdzie pełnił różnorodne funkcje, takie jak młodszy oficer i oficer taktyczny eskadry liniowej.

W 1932 roku otrzymał awans na porucznika, a docelowo dowodził plutonem towarzyszącym. W październiku 1936 roku przeniesiono go do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie, gdzie pracował jako wykładowca. W marcu 1937 roku uzyskał stopień kapitana, zyskując uznanie w grupie liniowej korpusu oficerów lotnictwa. W 1938 roku zajął stanowisko pełniącego obowiązki kierownika wyszkolenia w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie.

Wybuch II wojny światowej w 1939 roku nie przerwał jego kariery wojskowej. W pierwszych dniach września, Łagowski zorganizował pluton lotniczy dla Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej, którym dowodził. 18 września 1939 roku dokonał przelotu na Węgry przy użyciu samolotu RWD-8, a następnie, po dotarciu do Francji, przydzielono go do Stałej Bazy Lotniczej w Le Bourget oraz w Lyonie aż do końca kampanii francuskiej w 1940 roku.

Po ewakuacji do Anglii, obiekt 31 października 1940 roku przynależności do 309 dywizjonu rozpoznawczego, gdzie pełnił funkcję nawigatora oraz dowódcy eskadry. W tym czasie 1 listopada 1942 roku uzyskał awans na majora lotnictwa. Po ukończeniu specjalistycznego kursu w 1943 roku, został przeniesiony do 305 dywizjonu bombowego, również zajmując pozycję dowódcy eskadry.

Niebezpieczna misja 11 lipca 1944 roku zakończyła się zestrzeleniem jego samolotu De Havilland Mosquito FB Mk VI, podczas lotu nad Francją. Mimo iż pilot, kapitan Edward Suszyński, tragicznie zginął, Łagowskiowi udało się uniknąć niewoli dzięki wsparciu francuskiego ruchu oporu. Po ukryciu się do września 1944 roku, wrócił do Anglii, gdzie tymczasowo trafił do Bazy Polskich Sił Powietrznych.

W grudniu 1944 roku znowu związał się z 305 dywizjonem, kontynuując służbę aż do 23 sierpnia 1946 roku. Ważnym momentem było jego uczestnictwo w operacji lotniczej, znanej jako „Operation Clarion”, w lutym 1945 roku. Po repatriacji do Polski 8 września 1946 roku, Łagowski został włączony do ludowego Wojska Polskiego, gdzie zajmował się szkolnictwem lotniczym, a jego awans do stopnia pułkownika w korpusie oficerów lotnictwa był ukoronowaniem jego kariery wojskowej.

W okresie stalinizmu, w 1952 roku został zwolniony do rezerwy, ale po krótkiej przerwie, w 1956 roku, powrócił do czynnej służby. Służył w Wojskach Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej, a później w Wojskach Obrony Powietrznej Kraju, aż do 1967 roku, kiedy to zakończył swoją zawodową karierę wojskową. Po odsunięciu od służby, mieszkał w Radzyminie oraz Warszawie, a jego życie zakończyło się w spokojnym miejscu, kiedy to został pochowany na Cmentarzu Starym w Radzyminie.

Ordery i odznaczenia

Julian Łagowski został uhonorowany różnorodnymi nagrodami oraz odznaczeniami, które stanowią dowód jego odwagi i poświęcenia. Poniżej przedstawione są najważniejsze z nich:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 11104,
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
• Medal Lotniczy (dwukrotnie),
• Distinguished Flying Cross – Wielka Brytania.

---

Oceń: Julian Łagowski

---