Jerzy Miziołek

---

Życiorys

Jerzy Miziołek to wybitny naukowiec, który swoje studia rozpoczął na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie zdobył tytuł magistra dzięki pracy na temat Przedstawienia procesji w sztuce wczesnochrześcijańskiej (1980). W celu rozszerzenia swoich horyzontów naukowych, w latach 1981/1982 kształcił się w Pontificio Istituto di Archeologia Cristiana w Rzymie. W 1987 roku obronił pracę doktorską pt. Sol verus. Studia nad ikonografią Chrystusa w sztuce pierwszego tysiąclecia, nad którą czuwał prof. Lech Kalinowski. Ta praca została opublikowana w 1991 roku przez Ossolineum oraz znalazła swoje miejsce w kilku zagranicznych pismach naukowych.

W 1996 roku Miziołek uzyskał habilitację na Uniwersytetach Warszawskim na podstawie pracy pt. Sogetti classici sui cassoni fiorentini alla vigilia del Rinascimento. Swoje kariery akademickiej nie przerwał, a od 2000 roku został profesorem nadzwyczajnym, w 2008 roku osiągając tytuł profesora zwyczajnego.

W latach 1984-1988 Miziołek pracował jako asystent i adiunkt w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1988 do 1992 roku był adiunktem w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie, jednocześnie przewodnicząc Komisji Bibliotecznej. Z kolei od 1992 roku podjął pracę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie najpierw działał w Instytucie Historii Sztuki, a od 1997 roku w Instytucie Archeologii, gdzie prowadzi Zakład Tradycji Antyku w Sztukach Wizualnych, koncentrując się na badaniach na styku historii sztuki i archeologii.

W latach 2002-2016 Miziołek był profesorem w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej, kierując Katedrą Komunikacji Wizualnej. Pełnił również funkcję dyrektora Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego w latach 2010-2018.

Na swoim koncie ma liczne stypendia naukowe, m.in. z Fundacji Lanckorońskich, Instytutu Warburga w Londynie oraz The Getty Research Institute w Los Angeles. W latach 1996-2017 uczestniczył w ponad dwudziestu konferencjach naukowych w Europie i Stanach Zjednoczonych, a jego wykłady są cenione na takich uniwersytetach jak Rochester, Pittsburgh czy Cambridge.

W 2013 roku Jerzy Miziołek otrzymał nagrodę Ministra Kultury za osiągnięcia w badaniach nad sztuką, a w 2018 roku został odznaczony tytułem Kawalera Orderu Zasługi Republiki Włoskiej. Jest członkiem wielu prestiżowych organizacji, w tym College Art Association of America oraz Renaissance Society of America.

23 listopada 2018 roku, Jerzy Miziołek został powołany przez ministra kultury Piotra Glińskiego na dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie (MNW), pełniąc tę funkcję do grudnia 2019, kiedy to złożył rezygnację.

Kontrowersje

W 2019 roku, Miziołek podjął kontrowersyjną decyzję o usunięciu z Galerii Sztuki XX i XXI wieku instalacji Natalii LL oraz Katarzyny Kozyry, co wzbudziło publiczną krytykę. Mimo presji ze strony Ministerstwa Kultury, które domagało się usunięcia „skandalizujących” prac, po fali protestów, w tym happeningach, ostatecznie przywrócił obie instalacje do galerii.

Związki zawodowe NSZZ „Solidarność” wyraziły obawy odnośnie jego kompetencji w kierowaniu instytucją kultury, wskazując na chaotyczną politykę kadrową, co ogólnie przyczyniło się do odejścia ponad 50 osób z MNW podczas jego kadencji. Na jego decyzję o zwolnieniu Antoniego Ziemby oraz Piotra Rypsona również padły oskarżenia dotyczące nieprzejrzystości i chaotyczności działania.

Zainteresowania naukowe i praca dydaktyczna

Jego pasje badawcze ukierunkowane są przede wszystkim na różne aspekty symboliki światła, analizując sztukę świecką okresu włoskiego Renesansu oraz recepcję antycznych motywów w malarstwie zarówno włoskim, jak i polskim. W szczególności bada włoskie malarstwo świeckie, do którego zaliczają się takie formy jak cassoni oraz spalliere. Poświęca również uwagę wpływowi badań archeologicznych na rozwój sztuki w okresie Oświecenia.

Wyniki jego badań znalazły swoje miejsce w wielu prestiżowych czasopismach, takich jak: Journal of the Warburg and Courtauld Institutes, Prospettiva, I Tatti Studies, Pegasus, Arte Cristiana, Arte Lombarda, Renaissance Studies, Iconographica oraz Fontes. Od roku 2002 prowadzi szczegółowe badania dotyczące historii Uniwersytetu Warszawskiego, które zaowocowały licznymi publikacjami na ten temat.

Oprócz prac badawczych, angażuje się również w działalność dydaktyczną. Pełnił rolę recenzenta dla siedmiu prac doktorskich, trzech habilitacji oraz jednej profesury. W wyniku jego kierownictwa powstały cztery prace doktorskie, co świadczy o jego znaczącym wkładzie w rozwój młodych naukowców.

Ważniejsze publikacje

Jerzy Miziołek to postać, której publikacje w znaczący sposób wpłynęły na rozwój wiedzy w zakresie historii sztuki. Poniżej przedstawiamy wybrane prace autora:

• „Transfiguratio Domini” w absydzie na Górze Synaj oraz symbolika światła, „Journal of the Warburg and Courtauld Institutes”, 53, 1990, s. 42–60,
• „Sol verus. Studia nad ikonografią Chrystusa w sztuce pierwszego tysiąclecia”, Wrocław: Ossolineum, 1991,
• „Soggetti classici sui cassoni fiorentini alla vigilia del Rinascimento”, Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1996,
• „Cassoni istoriati z «Torellon i Saladyn»: Obserwacje nad powstawaniem nowego gatunku sztuki trecento we Florencji”, [w:] Italian Panel Painting of the Duecento and Trecento, red. V. M. Schmidt (Studies in the History of Art, t. 61), Nowy Jork i Londyn 2002, s. 443–469,
• „Mity, legendy, exempla. Włoskie malarstwo świeckie epoki Renesansu ze zbiorów Karola Lanckorońskiego”, Warszawa: Uniwersytet Warszawski. Instytut Archeologii, 2003,
• „Ars et educatio. Kultura artystyczna Uniwersytetu Warszawskiego”, red. Jerzy Miziołek, Warszawa: Uniwersytet Warszawski, 2003,
• „Inspiracje śródziemnomorskie. Wizja antyku w sztuce Warszawy i innych ośrodków kultury dawnej Polski”, Warszawa: Neriton, 2004,
• „Orfeusz i Eurydyka: Trzy panele spalliera autorstwa Jacopo del Sellaio”, “I Tatti Studies”, XII, 2008/2009, s. 117–148,
• „Muza, baccanti i centaury. Arcydzieła malarstwa pompejańskiego i ich fortuna w Polsce”, Warszawa: Instytuto di Archeologia dell’Università di Varsavia: Instituto Italiano di Cultura di Varsavia, 2010,
• „Chopin wśród artystów i uczonych”, Warszawa: Uniwersytet Warszawski, 2010,
• „Willa Laurentina Pliniusza Młodszego w XVIII-wiecznej wizji”, Rzym: „L’Erma” di Bretschneider, 2016,
• „Nel segno di Quo Vadis? Roma ai tempi di Nerone e dei primi martiri nelle opere di Sienkiewicz, Siemiradzki, Styka i Smuglewicz”, Rzym: „L’Erma” di Bretschneider, 2017,
• „Uniwersytet Warszawski. Historia i tradycje”, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2017,
• „Renaissance Weddings and the Antique. Italian secular Paintings from the Lanckoroński Collection”, Rzym: L’Erma di Bretschneider, 2018.

---

Oceń: Jerzy Miziołek

---